In mijn jeugd heb ik eigen paarden gehad en gereden bij manege en rijvereniging. Daar heb ik ontzettend veel van geleerd. Wat ik ook veel zag was dat het rijden en de omgang met mensen voor heel veel paarden en ook voor de de ruiter/eigenaar zelf eigenlijk helemaal niet zo leuk was. En hoewel mijn paarden en ik het heel leuk hadden, heb ik ook spijt van dingen die ik heb gedaan uit onwetendheid en onmacht.
Ik liep zelf in de pubertijd tegen dingen aan waarvan ik niet wist wat ik ermee aan moest. Hoe om te gaan met frustraties, met bepaalde gevoelens en onzekerheden. Je leert heel veel op school maar daarover niet echt. Ik volgde soms het advies van anderen en volgde daarmee niet mijn eigen gevoel. Of ik deed hoe ik dat het hoorde of wat ik dacht dat er van mij verwacht werd.
Toen ik eind twintig was en weer met eigen paarden begon had ik de wens om het anders te gaan doen. Geïnspireerd door verschillende mensen en de meest prachtige filmpjes op youtube begon mijn zoektocht. Werken in vrijheid, vertrouwen en in harmonie, leiderschap zonder geweld. En vooral samen plezier maken. Dat wil ik ook!
Ik leerde communiceren via lichaamstaal, om meer in contact om te gaan en te trainen met de paarden. Om meer te kijken naar wat het paard nodig heeft, en ook wat ik zelf nodig heb om hem dat te kunnen bieden.
Toen ik mijn paard Rudolf na 1.5 jaar moest laten inslapen, amper bevallen van mijn tweede zoon, was dat heel pittig. Ik ging, nog vol verdriet en hormonen, op zoek naar een nieuw paard. Ook al had ik mij voorgenomen om hier de tijd voor te nemen. Ik kwam een paard tegen wat enorm op hem leek (ik wist wel dat dat niet heel handig was, maar ik kon niet helder denken) Ik zag ook wel dat dit paard issues had maar ik ging ervan uit dat we dat wel samen gingen oplossen. Ik voelde een klik (logisch, allebei zo onstabiel als wat) en hij deed iets met mij. Ik kwam meerdere problemen tegen waaronder trailerlaadtoestanden, problemen bij het rijden, explosief gedrag en vooral mijn eigen angsten in deze situaties. Ik heb heel veel frustratie ervaren. De warme band van liefde en wederzijds begrip leek buiten bereik.
Ik heb overwogen om te stoppen met paarden en geiten te gaan houden. Uiteindelijk besloot ik om te gaan leren van deze problemen. Om het aan te gaan. Om met mijzelf aan het werk te gaan.

Ik leerde ook veel over mensen. Vooral ook over mijzelf. Dat je veel meer kunt dan je denkt. Ik ervaarde dat ik ondanks mijn angst zoveel wel kan. De stem van binnen die mij wil behoeden voor pijn en ongemak, maar die mij soms ook enorm belemmert om mijn dromen te volgen.
Stel dat iedereen waar ik zoveel inspiratie van krijg, daar niet mee naar buiten zou komen, zichzelf klein zou maken en niet aan de wereld zou tonen wat ze kunnen…..
Op de opleiding van 2moons riep ik het hardste dat ik er echt niet mijn werk van zou maken, en dat ik echt geen steigerende paarden ging doen. Die had ik thuis ook en dat mocht het liefste iemand anders lekker gaan oplossen voor mij.
Dus wie stond er met het hoogst steigerende paard te werken….
Ik heb zelf ook wat af gesteigerd. Ik kwam mijzelf op allerlei manieren tegen.
Waar ik heel goed in ben is fouten maken, en dan meteen denken dat je er beter helemaal niet meer aan kunt beginnen. Natuurlijk weet ik dat je van fouten maken leert. Bij een ander vind ik dat heel normaal en mag dat ook allemaal, maar bij mijzelf vind ik dat bijna onvergefelijk.
Mijn continue innerlijke strijd van buiten je comfortzone treden maar toch ook niet teveel over je grenzen gaan. Met de altijd waarschuwende innerlijke stem op de achtergrond. Die ik telkens moet aanhoren en moet beoordelen of hij gelijk heeft of dat het een soort overbezorgde moeder is.
Het feit dat ik overal zo over nadenk en alles zo binnen komt. Dat als ik teveel doe en te weinig rust neem mijn brein zo druk wordt, en mijn gezin daar ook de dupe van wordt.